Kutuplaşma, evrenin temel yasalarından biridir; her şey zıddıyla var olur. Işık karanlıkla, sıcak soğukla, sevgi korkuyla anlam kazanır. Ancak insan zihni bu zıtlıkları mutlak karşıtlıklar olarak algıladığında, ayrılık bilinci doğar. Kutuplaşma, birliğin unutuluşudur. Ruhsal olgunlaşma, bu zıtlıkların savaşını değil, uyumunu fark etmekle başlar. Çünkü her kutbun içinde diğerinin tohumu gizlidir; gece gündüzü doğurur, karanlık ışığı hatırlatır.

Kadim felsefeler bu gerçeği “ikiliğin oyunu” olarak tanımlar. Taoist öğretide Yin-Yang sembolü, kutupların aslında aynı bütünün iki yönü olduğunu anlatır. Sufizm’de ise her zıtlık, insanın kemale ulaşması için bir aynadır. Kişi hem içindeki gölgeyi hem ışığı kabul ettiğinde, dengeye ulaşır. Kutuplaşmayı aşmak, yaşamı “iyi” ve “kötü” olarak bölmek yerine, her deneyimi farkındalığın gelişimi için bir araç olarak görebilmektir.

Modern dünyada kutuplaşma, yalnızca bireysel değil, kolektif düzeyde de görülür. Toplumsal ayrışmalar, düşünsel çatışmalar ve duygusal uçurumlar, bilincin parçalanmış hâlini yansıtır. Ancak farkındalıkla, bu çatışmalar birer uyanış vesilesine dönüşebilir. Zıtlıkların ötesine geçen zihin, kalbin birleştirici alanına ulaşır.

Kutuplaşma, birlik bilincine giden yolda geçici bir perdelir. Konuyla ilgili şu yazılarımızı da okuyabilirsiniz: “İkiyi Bir Etmek”, “Ayna Yasası: Başkalarında Kendimizi Görmek” ve “Ben Değişirsem Dünya Değişir.”