Korku, insan bilincinin en temel duygularından biridir. Bizi koruyan, hayatta kalmayı öğreten, sınırlarımızı belirleyen bir içsel mekanizma. Ancak çoğu zaman, farkında olmadan bu duyguyu bir zindan haline getiririz. Korku, kaçtıkça büyür; üzerine ışık tutuldukça çözülür. Onu bastırmak değil, anlamak dönüşümün başlangıcıdır.

Kadim öğretilerde korku, “bilincin gölgesi” olarak tanımlanır. Yani varlığın karanlıkta kalan, henüz görülmemiş ve kabul edilmemiş yönleri. İnsan korkusuna dokunduğunda aslında kendinin gizli parçalarına temas eder. Bu nedenle korkuyla yüzleşmek bir zayıflık değil, derin bir içsel cesaret eylemidir.

Korkuyla sağlıklı ilişki kurmak, içsel merkezle bağ kurmaktan geçer. Nefes almak, bedeni fark etmek, zihnin hikâyelerini gözlemlemek ve kalbin bilgeliğini hatırlamak… Korku yok edilmez; fark edildikçe dönüşür. Çünkü her korkunun ardında, kabullenilmeyi bekleyen bir gerçeklik saklıdır.

Konuyla ilgili şu yazılarımızı da okuyabilirsiniz:
Hücre Hafızası ve Ruhsal Travmalar
İlişkilerde Ruhsal Aynalık: Bize Aynalık Yapan Kalpler
Ben Değişirsem Dünya Değişir